Bromo Yanardağı’na gitmeden önce Yogyakarta’daydım. Yogyakarta’da, çeşitli turizm acentelerinin Bromo’ya tek yön veya gidiş-dönüş turlar düzenlediğini gördüm. Bunun yanında kendiniz de tren ve otobüs kullanarak Bromo’ya gidebiliyorsunuz. Ancak buradaki trafik, İstanbul’daki trafik şartlarını mumla aratan bir düzeyde olduğu için Cava Adası’nda kara yolculuğuna çıkmanızı tavsiye etmem. Yogyakarta’daysanız, en güzeli 20 TL ödeyerek direkt Probolinggo’ya giden trenlerden birine binmeniz ve oradan da bir minibüs ile Bromo Milli Parkı’na geçmeniz. Probolinggo’da iyi kötü bir otobüs terminali var. Bu terminalden de Bromo Milli Parkı sınırındaki Cemara Lawang köyüne minibüs bulunabiliyor. Eğer Bali tarafından geliyorsanız, Banyuwangi’den de bir trenle Probolinggo’ya geçebilirsiniz. Ben Yogyakarta’daki yerel acentelerin düzenlediği turlardan biriyle direkt Cemara Lawang köyüne geçtim. Yalnız bu yolculuktan hiç memnun kalmadığımı söylemeliyim.
Yogyakarta’dan Bromo Milli Parkı’na Doğru
Yogyakarta’da kaldığım oteldeki broşürlerde gördüğüm bir turda yer ayırttım. Bu pakete; Cemara Lawang köyüne ulaşım, tek kişilik bir oda ve kahvaltı dahildi. Sabah 8’e 10 kala beni kaldığım otelden aldılar. Eski tip bir minibüstü ve ön camında bir delik vardı. Aracın hız göstergesi de çalışmıyordu. Yolculuk boyunca 2 defa 10’ar dakikalık ve bir defa da 40 dakikalık mola verdiler. Toplamda 12 saatlik bir yolculuğun ardından köye varabildik. Araçta su bile ikram etmediler. Bunlara bir de Cava trafiği eklenince… Uzun ve yorucu bir yolculuk oldu. Böylece Bromo Milli Parkı’na nasıl gidilmemesi gerektiğini test etmiş bulundum. O yüzden siz siz olun, Cava’da trenden başka bir ulaşım aracı kullanmamaya özen gösterin.
Probolinggo…
Cemara Lawang’a geçmeden önce Probolinggo’ya vardık. Probolinggo; belli başlı kamu binaları ve çeşitli ulaşım imkanları bulunan küçük bir şehir gibiydi. Burada bizi bir bilet ofisine götürdüler. Bromo ile ilgili kısa bir bilgi seansının ardından başka turlar da satmayı denediler. Örneğin; Bromo Jip Turu gibi. Turlarla ilgilenmediğimi, ertesi sabah erken kalkıp gözlem noktalarına yürüyeceğimi söyledim. Gece sıcaklıkların -1 / -2 derece olduğunu ve yürümek için çok soğuk olacağını söylediler. “Sıkı giyinirim, bir şey olmaz.” diyerek ilgilenmediğimi tekrar belirttim. Bu ofiste yaklaşık yarım saat kadar kaldıktan sonra, bir başka minibüs ile tekrar yola çıktık. Önce bir ATM’de, sonra da bir marketin önünde durdu. Ardından da Cemara Lawang köye doğru yol aldık.
Cemara Lawang…
Köye birden fazla giriş olduğunu ertesi gün köyden ayrılırken fark ettim. Bizi, minibüsü durdurabilecekleri ve yolu kapatabilecekleri derme çatma bir kulübenin önündeki yoldan köye soktular ki bilet satabilsinler. Minibüs durduktan sonra, Bromo için giriş ücreti ödememizi istediler. Bir giriş ücreti ödeyeceğimizi biliyorduk ama gecenin bir vakti bu şekilde istenmesine şaşırdık. Birbirimize şöyle bir baktık ve kimse ödemek istemedi. Daha sonra da ödeyebileceğimizi söylediler. Sonra da otele geçtik. Otel dediysem pansiyon bile değil aslında. Herkes odalarına geçtikten sonra sırayla kapı kapı dolaşıp giriş ücretlerini istediler. Odadan dışarı çıktım ve diğerlerini seyretmeye başladım. Herkesin ödüyor olduğunu görünce ben de ödedim. Ancak karşılığında bir makbuz veya bir bilet istedim. Bana, sorun olmayacağını ve giriştekilerle anlaşmalı olduğunu söyledi. Yine de ısrar edince biletimsi bir kağıt getirdi. Ertesi sabah da bu kağıt ile birlikte Bromo Milli Parkı’na giriş yaptım. Aslında Bromo Milli Parkı’na ücret ödemeden de girilebiliyormuş. Nasıl yapıldığını ertesi gün köyden ayrılırken öğrendim.
